یازهرا

مناظره علمای شیعه و سنی در حضور فرزند آلب ارسلان سلجوقی- قسمت بیستم
علوي گفت: ابوبكر و عمر، آزار و اذيت ديگري هم به فاطمه (س) روا داشتند!

پادشاه پرسيد: آن ديگري چه بوده است؟

علوي پاسخ داد: آن كه زمين متعلق به آن حضرت موسوم به «فدك» را غصب كردند.

عباسي گفت: چه دليلي وجود دارد كه آنان فدك را غصب كرده‌اند؟

علوي گفت: در كتب تاريخ آمده است كه رسول خدا (ص) فدك را به فاطمه (س) واگذار كرده بود و در زمان حيات پيامبر(ص)، فدك در اختيار فاطمه بود. پس از رحلت آن حضرت، ابوبكر و عمر افرادي را فرستادند و با زور و شمشير، كارگران فاطمه را از آنجا بيرون راندند. فاطمه (س) در برابر ابوبكر و عمر دليل آورد و با آنان مناقشه كرد، اما آنان سخن او را نشنيدند و او را از حق خويش باز داشتند، از اين رو فاطمه (س) با آنان سخن نمي‌گفت و در حالي از دنيا رحلت كرد كه بر آنان خشمگين و غضبناك بود[1].

عباسي گفت: اما عمر بن عبد العزيز در زمان خلافت خود، فدك را به فرزندان فاطمه بازگرداند.

علوي گفت: چه فايده؟! اگر كسي بيايد و ملك تو را غصب كند و آواره‌ات سازد، سپس بعد از مرگ تو شخص ديگري آن را به فرزندان تو بازگردانَد، آيا گناه نفر اول كه غصب كننده است، از ميان خواهد رفت؟

پادشاه گفت: از سخنان شما دو نفر (علوي و عباسي) چنين برمي آيد كه در مورد غصب فدك از سوي ابوبكر و عمر اتفاق نظر داريد؟

عباسي گفت: آري، در كتب تاريخ چنين آمده است[2].

پادشاه گفت: چرا آن دو چنين كردند؟

علوي گفت: زيرا مي‌خواستند خلافت را غصب كنند و مي‌دانستند كه اگر فدك (كه بنابر نقل برخي كتب تاريخي، درآمد ساليانه‌ي آن برابر با يكصد وبيست هزار دينار طلا بوده است) در دست فاطمه باقي بماند و آن حضرت از درآمد و عايدات آن به فقرا و تهي دستان انفاق كند، مردم پيرامون علي (ع) گرد مي‌آيند و چنين امري براي ابوبكر و عمر ناخوشايند بود.

منبع: مناظرات علمای شیعه و سنی

مترجم: مهدی سرحدی

[1] . فدك قطعه زميني بود حد فاصل مدينه و قلعه‌ي خيبر كه به رسول خدا تعلق داشت و آن را به فاطمه بخشيد، اما ابوبكر پس از به قدرت رسيدن، آن را غصب كرد. ابوبكر و عمر در توجيه اين كار خود، روايتي را به رسول خدا نسبت دادند كه جزء خود آن دو، هيچ كس آن روايت را نقل نكرده است. آنان مدعي شدند كه رسول خدا فرموده است: «ما(پيامبران) چيزي به ارث نمي‌گذاريم، آنچه از ما بر جا مانَد، صدقه است». اين روايت در كتب اهل سنت مشهور است و فقهاي سني در توجيه عملكرد ابوبكر بدان استناد مي‌كنند. اما معقول نيست كه امام علي (ع) و حضرت فاطمه (س) از اين حكم غافل مانده باشند، يا اين كه پيامبر خدا بي آن كه كسي را از اين حكم آگاه كند، از دنيا رحلت كرده باشد. دلايل بسياري وجود دارد كه جعلي بودن اين روايت را به اثبات مي‌رساند.

[2] . هيثمي در المجمع، ج9، ص39؛ الامامه و السياسه؛ شرح نهج البلاغه و ديگر كتب تاريخي.