یازهرا

مناظره علمای شیعه و سنی در حضور فرزند آلب ارسلان سلجوقی- قسمت نوزدهم
شيخ عباسي گفت: فرض كنيم كه ابوبكر اشتباه كرده باشد، اما عمر خطاي او را جبران كرد!

علوي گفت: جبران كردن خطاي ابوبكر به آن بود كه عمر، خالد را تازيانه بزند و بر او حدّ جاري كند و سپس به خاطر كشتن مؤمنان بي‌گناه، او را قصاص نمايد، اما عمر چنين نكرد و او نيز مانند ابوبكر، خطا نمود.

پادشاه پرسيد: اي علوي! گفتي كه ابوبكر نسبت به دختر رسول خدا (ص)، فاطمه‌ي زهرا (س) اسائه‌ي ادب نمود. ماجرا از چه قرار است؟

علوي گفت: پس از آن كه ابوبكر با زور و تهديد و شمشير از مردم براي خود بيعت گرفت، عمر، قنفذ، خالد بن وليد، ابوعبيده جراح و تني چند از منافقان را به در خانه‌ي علي و فاطمه (ع) فرستاد. آنان هيزم آوردند و بر در خانه‌ي علي و فاطمه (ع) نهادند؛ خانه‌اي كه رسول خدا (ص) همواره بر آستانه‌ي آن مي‌ايستاد و مي‌فرمود: «السلام عليكم يا اهل بيت النبوة ..» و بدون اجازه وارد نمي‌شد… آنان درِ خانه را آتش زدند و زماني كه فاطمه (س) پشت در آمد تا به عمر و همراهانش پاسخ گويد، عمر آن حضرت را ميان در و ديوار نهاد. فشار بسياري به ايشان وارد شد، چندان كه جنيني كه در رحم داشتند، سقط گرديد و ميخ در به پهلوي ايشان نشست و آه از نهادشان برآمد، و آن گاه تازيانه‌ها از پي هم بر پيكر محبوبه‌ي رسول خدا (ص) فرود آمد و جسم ايشان را به سختي مجروح كرد. آثار اين حادثه‌ي دلخراش تا زمان مرگ در پيكر فاطمه (س) برجا بود. ايشان پس از آن بيمار و رنجور شد و مدتي پس از پدرش، رسول خدا (ص)، بدرود حيات گفت و شهيد شد. در واقع عمر از مسببان مرگ فاطمه (س) بود.

پادشاه از وزير پرسيد: آيا گفته‌هاي علوي صحت دارد؟

وزير گفت: آري، من در كتب تاريخ اين مطالب را ديده‌ام.[1]

منبع: مناظرات علمای شیعه و سنی

مترجم: مهدی سرحدی

[1] . ر.ك: تاريخ طبري و نهايه الارب في فنون الادب و البدايه و النهايه و فتح الباري (شرح صحيح بخاري) باب فضل ابوبكر و رويارويي عمر با سعدبن عباده (رئيس قبيله‌ي خزرج) كه با ابوبكر بيعت نكرد و عمر درباره‌ي او گفت: بكشيدش، خدا او را بكشد! و قيس، پسر سعد نيز در پاسخ به عمر گفت: خودت كشته خواهي شد. در فتح الباري از عايشه روايت شده كه: عمر مردم ر ابه هراس افكند و در دل آنان نفاق و دورويي نهفته بود و خداوند چنان بر سرشان آورد.