یازهرا

​مناظره علمای شیعه و سنی در حضور فرزند آلب ارسلان سلجوقی- قسمت دهم

هر چه بود، مدتي بعد به خود آمد و گفت: خب، دليل عدم ايمان عمر چيست؟

علوي: دلايل متعددي وجود دارد، از جمله آن كه او به بي‌ايماني خود اعتراف كرده است!

عباسي: كجا؟ چگونه؟

علوي: آنجا كه گفته است: «هيچ‌گاه به‌اندازه‌ي روز [صلح] حديبيه در نبوت محمد ترديد نكردم». اين سخن بيانگر آن است كه او همواره در نبوت پيامبر (ص) ترديد داشته، اما در روز صلح حديبيه، شك و ترديد او بيشتر و بزرگ‌تر و شديدتر بوده است. آيا كسي كه در نبوت محمد (ص) ترديد داشته باشد، مؤمن به شمار مي‌آيد؟

شيخ عباسي سكوت كرد و سر به زير افكند.

پادشاه رو به وزير كرد و پرسيد: آيا گفته‌ي علوي صحيح است و عمر چنين گفته است؟

وزير گفت: راويان چنين آورده‌اند..[1]

پادشاه گفت: عجيب است.. عجيب است! من تا كنون عمر را از جمله پيشتازان اسلام مي‌دانستم و ايمان او را مثال‌زدني مي‌پنداشتم، اما اكنون برايم آشكار شد كه اصل و اساس ايمان او مورد شك و ترديد است!

شيخ عباسي گفت: صبر كنيد، جناب پادشاه! در عقيده‌ي خود پابرجا باشيد. مبادا اين علوي دروغگو شما را فريب دهد..

پادشاه از او روي گرداند و با خشم گفت: وزير ما خواجه نظام‌الملك مي‌گويد كه گفته‌هاي علوي صحت دارد و سخن عمر در كتب مختلف ذكر شده است، اما اين نادان [اشاره به شيخ عباسي] علوي را دروغگو مي‌نامد. آيا اين عين لجاجت و عناد نيست؟

سكوتي سنگين بر مجلس حكمفرما شد. پادشاه از سخنان شيخ عباسي به خشم آمده بود. عباسي و ديگر علماي اهل سنت، سر به زير افكنده بودند. وزير هم ساكت بود. اما عالم علوي سرش را بالا گرفته بود و به چهره‌ي پادشاه مي‌نگريست تا نتيجه را ببيند.

لحظه‌ها براي شيخ عباسي به دشواري سپري مي‌شد و او چنان در موضع انفعال قرار گرفته بود كه آرزو مي‌كرد زمين دهان بگشايد و او را ببلعد. زيرا نادرستي عقايدش در برابر شاه و وزير و ديگر صاحب منصبان آشكار شده بود. اما چاره‌اي نبود، پادشاه او را براي مناظره فرا خوانده بود و بايد كاري مي‌كرد،

 منبع: مناظرات علمای شیعه و سنی

مترجم: مهدی سرحدی

text-align: center;">ze="2″>مناظرات شیعه و سنی

[1] . ابن هشام در«سيره»، باب بيعت رضوان از قول عمر آورده است:هنوز صدقه مي‌دهم و نماز و روزه به جا مي‌آورم و بنده آزاد مي‌كنم تا شايد آنچه را كه در آن روز (صلح حديبيه) گفتم، بخشوده شود.